استاد زبان ترکی استانبولی آيدا بهرنگی

دربارهٔ TTT و STT نمیشه کوتاه توضیح داد. چون برای هر تسک متفاوته! ولی اگه مدرس نتونه اهمیت تسک‌ها رو از نظر fluency و accuracy آنالیز کنه، بهتره تایم صحبت‌کردن رو به نسبت مساوی نگه داره.

نمیشه گفت از متد ثابتی استفاده می‌کنم. با توجه به زبان‌آموز متدی رو انتخاب می‌کنم که براش قابل فهم‌تر و دلپذیرتر باشه. اما بیس اکثر کلاس‌ها مکالمه‌ست.

برای تدریس زیاد وابسته به کتاب نیستم، اما اغلب American English file و یا touch stone رو پایه کلاس قرار می‌دم.

آموزشگاهی که شبیه مدرسه نباشه! بیشتر شبیه یک محیط انگلیسی‌زبان باشه، توی محیط امکاناتی باشه که زبان‌آموز علاوه بر آموزش‌های مدرس، از محیط هم ناخودآگاه اطلاعات زبانی کسب کنه‌.

نام نمی‌برم، ولی استادی بودن که لحن صمیمی داشتن و درعین‌حال شوخ و جدی هم بودن! با احساسات زبان‌آموز زود کانکت می‌شدن و به همین دلیل تأثیرگذاریشون روشون زیاد بود.

سخت‌گیری زیاد و زده کردن افراد از ادامه‌ی یادگیری بدترین کاریه که خیلی از مدرس‌ها می‌کنن و جورش رو باید ماها بکشیم و کلی تلاش کنیم علاقه‌ی از دست رفته رو بازسازی کنیم.

به نظر من تأثیر چندانی نداره! من به‌عنوان یک فارسی‌زبان قابلیت چندانی برای آموزش زبان فارسی ندارم! در نهایت اگر روش‌های آموزش رو بلد باشم، می‌تونم فقط یک مکالمهٔ کار راه‌بنداز رو آموزش بدم! برای تدریس زبان باید زبان‌شناسی، گرامر، واژه‌شناسی، روان‌شناسی و جامعه‌شناسی زبان رو بلد بود، نه فقط صحبت‌کردنش رو.

کلاس خصوصی صرفه‌جویی توی زمان و هزینه‌ست همین! من کلاس‌های عمومی رو همیشه ترجیح میدم، زبان برای درک به interaction احتیاج داره. توی کلاس خصوصی فقط دو نفر روبه‌روی هم هستن، احتمال این که زبان‌آموزی که فقط خصوصی کار کرده توی محیط گیج بشه خیلی بیشتر از بقیه‌ست.