استاد زبان انگلیسی حسین حسینی مقدم

نمیشه به‌صورت عام و کلی برای همه یک نسخه آموزشی پیچید. برای هر زبان‌آموز باتوجه‌به توانایی‌ها و استعدادهای اون فرد، اهدافی که برای خودش تعریف کرده و سطح دانش فعلی باید از یک روش خاص استفاده کرد. من از متدهای یادگیری با تکرار و حفظ کردن استفاده می‌کنم، یا بسته به علاقه و سلیقه زبان‌آموز از فیلم و موسیقی برای تدریس زبان انگلیسی استفاده می‌کنم.

منابع و کتاب‌های آموزش زبان هم باید به‌صورت فردبه‌فرد تعیین بشه. برای زبان‌آموزی که قصد شرکت در آزمون زبان انگلیسی مثل آیلتس رو داشته باشه، برای آموزش تکنیک‌های نمره گرفتن در آیلتس از کتاب‌های آکسفورد استفاده می‌کنیم. برای تقویت مهارت‌های افرادی که تازه شروع به یادگیری زبان انگلیسی کرده‌اند از کتاب‌ها و منابع listening ساده و کتاب‌های آموزش لغات ضروری استفاده می‌کنیم. برای افرادی که سطح مبتدی یادگیری رو پشت سر گذاشتند و می‌خواهند زبان خودشون رو تقویت کنند، از کتاب‌هایی استفاده می‌کنیم که لغات و گرامر رو در context و زمینه زبان به اونها آموزش بده.

به نظر من آموزشگاه زبان ایده‌آل جاییه که محیطی شبیه به یک کشور انگلیسی‌زبان داشته باشه. وقتی یک زبان‌آموز مبتدی وارد چنین آموزشگاهی میشه، باید احساس نیاز بکنه. زبان‌آموزها باید از زبانی که قصد یادگیری اون رو دارند استفاده کنند. این عمل رو میشه با جریمه یا تشویق افزایش داد. اگه یک آموزشگاه قصد داشته باشه در زبان‌آموز شوق به یادگیری زبان خارجی ایجاد کنه، همون طور که قبلاً اشاره کردم، باید محیطی شبیه به محیط کشور اون زبان ایجاد کنه. برای مثال در آموزشگاه زبان انگلیسی باید همه نمادهای فرهنگی کشورهای انگلیسی‌زبان، از جمله تابلوها و زبان صحبت‌کردن افراد اداری رو به انگلیسی تغییر داد. مغز ما علاقه شدیدی به تنبلی داره و به‌محض اینکه متوجه بشیم با استفاده از لغات زبان مادری قادر به حل کردن مسائل خودمون هستیم، زبان دوم رو کنار می‌گذاره. مورد دیگه‌ای که درمورد آموزشگاه‌های زبان وجود داره، قابل‌دسترسی بودن مدرس‌های زبان هست. زبان‌آموزها باید همیشه به‌راحتی به معلم‌های خودشون دسترسی داشته باشند. این مورد به لطف شبکه‌های اجتماعی این روزها تا حد زیادی محقق شده. ویژگی دیگه آموزشگاه زبان ایده‌آل اینه که هدف نهایی عشق به تدریس باشه و نه کسب درآمد صرف.

استاد ایده‌آل من وجود خارجی نداره اما سعی می‌کنم اون ویژگی‌ها رو توی خودم به وجود بیاورم. به نظر من استاد باید بتونه جذابیت رو در کلاس ایجاد کنه طوری که زبان‌آموزها در طول هفته مشتاق فرارسیدن کلاس زبان خودشون باشند. این روش‌ها طیف وسیعی رو در بر می‌گیرند، شامل شوخی و بازی و سرگرمی و همچنین قدرت تدریس و معلومات استاد، و آینده‌نگری و هدف‌گذاری صحیح برای استاد. جذابیت کلاس خصوصاً درمورد افرادی که قبلاً یادگیری زبان رو شروع کردند و رها کردند خیلی اهمیت داره.

به نظر من بزرگ‌ترین اشتباه یک استاد زبان اینه که قصد داشته باشه همه زبان‌آموزان رو با یک نسخه درمان کنه. اساتید زبان باید به علایق و سلیقه‌ها و ویژگی‌های فردی یک زبان‌آموز توجه کنند. کسی که همه شاگردها رو به یه چشم ببینه قطعاً نتیجه مناسبی نخواهد گرفت، چون زبان‌آموزها باانگیزه و کم انگیزه، پیشرفته و مبتدی، و ... هستند و با هم تفاوت زیادی دارند.

به نظر من نیتیو بودن استاد یک شمشیر دو لبه است. استاد زبان نیتیو قطعاً لهجه و تلفظ بهتری و صحیح داره، روان‌تر صحبت می‌کنه، و تجربه طولانی از کاربرد این زبان برای ارتباط و زندگی داره. از سوی دیگه میشه گفت استادی که زبان مادری خودش رو تدریس کنه، تجربه یادگیری اون زبان رو نداره و راه آموختن اون رو به‌صورت یک زبان دوم طی نکرده. از سوی دیگه استادی که نیتیو نباشه قطعاً این زبان رو به‌صورت آگاهانه آموخته و به‌عنوان زبان دوم یا سوم یا ... از اون زبان استفاده می‌کنه، می‌تونه زبان مورد تدریسش رو به‌صورت آگاهانه‌تری به زبان‌آموزان آموزش بده.

کلاس خصوصی و گروهی تفاوت‌های زیادی دارند. اولین و مهم‌ترین تفاوت این دو نوع کلاس، سهم زبان‌آموزان از کلاس‌هاست. در یک کلاس خصوصی یک‌ساعته اگه در نظر بگیریم که نصف زمان کلاس رو استاد صحبت کنه و نصف زمان باقی مونده رو استاد، سهم شاگرد از فعالیت در اون کلاس برابر سی دقیقه خواهد بود. اما در یک کلاس با ده زبان‌آموز، این مدت‌زمان برای هر زبان‌آموز به سه دقیقه کاهش پیدا می‌کنه. برتری کلاس گروهی به اینه که معمولاً مباحث متنوع‌تر و گسترده‌تری در اون مطرح میشه. در کلاس‌های گروهی معمولاً بیشتر "خوش می‌گذره". این زمان خوشی رو داشتن در کلاس من یک فاکتور خیلی مهم محسوب میشه. شاگردهایی که من موفق شد چند سال در کلاس نگه دارمشون به‌خاطر همین جذابیت کلاس‌ها بوده. این مورد در کلاس‌های گروهی نسبت به کلاس‌های خصوصی با اختلاف بارزی بیشتر هست. یکی دیگه از تفاوت‌های کلاس‌های گروهی و خصوصی هزینه کلاس برای زبان‌آموزهاست. طبیعتاً توی کلاس خصوصی زمان صرف یک زبان‌آموز میشه و هزینه بالاتری خواهد داشت. برای افرادی که از نظر اقتصادی تحت‌فشار هستند، کلاس زبان گروهی گزینه مناسب‌تری خواهد بود.

حالت ایده‌آل به نظر من اینه که کل مدت کلاس شاگردها صحبت کنند و استاد ساکت بمونه. در این حالت استاد باید صرفاً به اشتباهات زبان‌آموزا توجه کنه و بدون اینکه کلاس رو متوقف کنه، در نهایت این اشتباهات رو به زبان‌آموزا گوشزد و تصحیح کنه. البته این حالت همون‌طور که گفت ایده آله و دستیابی به اون دشواره. اما در نهایت هدف استاد باید این باشه که در نهایت زبان‌آموزها رو تشویق به حرف‌زدن کنه. حتی وقتی استاد با عقیده زبان‌آموز مخالفه، باید خلاف این عقیده حرف بزنه تا شاگرد رو وادار به حرف‌زدن بکنه. چون هدف در حقیقت حرف کشیدن از زبان‌آموز هست تا یادگیری صورت بگیره.