به نظر من چند پارامتر رو هنگام تدریس باید در نظر گرفت. عوامل مهم عبارت‌اند از محتوای آموزشی، مهارت‌های زبان، سطح دانش زبان انگلیسی، گروه سنی، هدف زبان‌آموز و نوع کلاس باید در نظر گرفته بشن. روش‌هایی که من استفاده کردم و نتیجه گرفتم روش‌هایی مثل Flipped learning هست که توی اون زبان‌آموز باید فعالیت‌های مختلفی رو برای غرق شدن در زبان انگلیسی انجام بده. من بسیاری از مطالب رو ترجیح میدم به این صورت و به‌عنوان خوراک زبانی به زبان‌آموز آموزش بدم. در این صورت در طول کلاس صرفاً به نکات ریز و رفع اشکال خواهیم پرداخت. در بعضی موارد هم از روش PBL استفاده می‌کنم و روی نقاط ضعف زبان‌آموز و رفع پرسش‌های زبان‌آموز تمرکز می‌کنم. خطا کردن در یادگیری زبان و نهادینه‌کردن مطالب زبانی خیلی مهمه. نکته آخر درمورد روش‌های تدریس خودم اینه که در همه موارد روی انگیزه و هدف زبان‌آموز تمرکز می‌کنیم.

باز هم بسته به هدف و سطح دانش زبان‌آموز منابع مورداستفاده من فرق می‌کنند. من اصل رو کاربردی بودن مطالب آموزشی قرار میدم، بنابراین از کتاب‌های گرامر مثل Practical English Usage یا English Grammar in Use استفاده می‌کنم. کتاب‌هایی که برای آموزش لغات انگلیسی استفاده می‌کنم Focus on vocabulary و کتاب‌های 504 و 1100 هستند. این کتاب‌ها در طول زمان همچنان کاربرد خودشون رو حفظ کردند و اصطلاحاً میشه گفت از این آزمون زمان سربلند بیرون اومدند. درصورتی‌که زبان‌آموز قصد آمادگی برای آزمون آیلتس رو داشته باشه، از کتاب‌های کمبریج، topnotch و Summit استفاده می‌کنم. البته ذکر این نکته هم خالی‌ازلطف نیست که بسته به خواست زبان‌آموز می‌تونیم بدون کتاب پیش بریم و دغدغه‌های ایشون رو مدنظر قرار بدیم. من تمرینات آنلاین و الکترونیکی در قالب ویس و نوشته و تصویر از تمریناتشون رو از زبان‌آموزانم تحویل می‌گیرم تا خارج از کلاس هم پیگیر باشند. موضوعات عمومی هم از مطالب کلاس من هستند.

به نظر من آموزشگاه ایده‌آل جاییه که سه ضلع مسئولین آموزشگاه، مدرسین و زبان‌آموزان به بهترین شکل ممکن به هم متصل بشن. هدف غایی همچنین آموزشگاهی باید ارائه آموزش زبان بهتر باشه. در حال حاضر که آموزش بیشتر به‌صورت آنلاین انجام میشه تجهیزات برگزاری و پشتیبانی کلاس باید پیش‌بینی و فراهم بشن تا کار زبان‌آموز و مدرس زبان راحت‌تر بشه.

من توی این سال‌ها اساتید خوب زیادی داشتم، بهترین ویژگی‌های این اساتید صبوری، انتقال دانش و به‌روز نگه‌داشتن خودشون و انتقال دانش به ساده‌ترین شکل از ویژگی‌های این اساتید بود.

به نظر من استاد نباید ادعا کنه که می‌تونه همه سؤالات زبان آموز رو می‌تونه جواب بده. درصورتی‌که سؤالی پرسیده میشه که استاد در اون مورد اطلاعی نداره، باید بعد از مطالعه و بررسی پاسخ رو ارائه کنه و از گفتن نمی‌دونم ابایی نداشته باشه. زبان انگلیسی دریایی هست که کرانه‌ای نداره.

نمیشه انکار کرد که یک استاد نیتیو زبان انگلیسی، یعنی کسی که بومی یک کشور انگلیسی‌زبان باشه و زبان مادری خودش رو تدریس کنه. چنین مدرسی حرف‌های زیادی برای گفتن داره. برای سطوح پایین‌تر، یعنی A1 و A2 ارتباط گرفتن با همچنین استادی دشوارتر خواهد بود و ویژگی‌های شخصیتی افراد در این موارد مؤثره توی میزان پیشرفت زبانشون، بعضی از زبان‌آموزان به‌ویژه در این سطوح با استاد زبانی که با زبان مادری اون‌ها آشنا باشه بهتر پیشرفت می‌کنند.

هر کدوم از این دو نوع کلاس زبان مزایا و معایب خودشون رو دارند. در اینجا شناخت زبان‌آموز از شخصیت خودش اهمیت زیادی داره. گاهی اوقات زبان‌آموز نیاز داره در کنار یک فرد دیگه وارد فرآیند آموزشی بشه تا وجود همراهی و رقابت سالم رو احساس کنه. در این موارد کلاس گروهی مناسب‌تر خواهد بود، اما از سمت دیگه در کلاس گروهی استاد زبان باید ریتم تدریس رو با ضعیف‌ترین زبان‌آموز و قوی‌ترین زبان‌آموز به طور متعادل هماهنگ کنه. هدف در کلاس گروهی پرداختن به همه مطالب موجود در دوره و اطمینان از یادگیری همه زبان‌آموزان هست. اما در کلاس خصوصی، تمرکز تنها متوجه نقاط ضعف و قوت یک زبان‌آموز هست.

به نظر من این مورد کاملاً نسبی هست، اما در نهایت دادن نقشه راه و برنامه‌ریزی وظیفه مدرس زبان هست، اما کار اصلی در زمینه یادگیری بر عهده زبان‌آموز خواهد بود.