استاد زبان عربی ساجده آخوندی

من تو کلاس بسته به سطح زبان و نیاز زبان‌آموز و استفاده از منابع مناسب پیش میرم. من طبق کتاب‌های صدی الحیاة که کتاب‌های آموزش پایه زبان عربی هستند پیش میرم. طبق این کتاب‌ها چهار مهارت اصلی تدریس میشه و بسته به زمان آزاد زبان‌آموز، تکلیف‌هایی هم برای فواصل بین دو کلاس تعیین میشه. هدف از اینکار اینه که زبان‌آموزی که داره زبان عربی رو شروع می‌کنه در طول روز در معرض بمباران زبان عربی قرار بگیره. من زبان‌آموز رو تشویق می‌کنم شبکه‌های عربی رو دنبال کنه تا گوشش آشنا بشه با تلفظ و معنی کلمات و با استراتژی‌های مطالعه و یادگیری آشنا بشه. من سعی دارم در طول کلاس نیازهای مختلف زبان‌آموز رو پوشش بدم و شجاعت صحبت‌کردن و به‌خصوص اشتباه کردن رو به زبان‌آموزم بدم. اشتباه کردن هیچ ایرادی نداره و مسیر پیشرفت زبان‌آموز همینه. تمرینات نوشتن هم از تمرینات بنیادی هستند که با انجام اون ها زبان‌آموز بتونه در یک بازه زمانی حداقلی به اهداف خودش برسه.

همون‌طور که گفتم کتاب‌هایی مورداستفاده من کتاب‌هایی صدی الحیاة هستند که نوشته استاد خودم در دانشگاه تهران، آقای فکری هستند. کتاب‌های ایشون شناخته‌شده‌ترین منابع آموزش زبان در ایران هستند که در کانون زبان ایران، یکی از معدود آموزشگاه‌های زبان عربی در ایران، کاربرد دارند. اگه دوست داشت باشید لهجه‌های رایج و محبوب عراقی و شامی رو یاد بگیرید، کتاب‌های شذی الحیاه که کتاب‌های پیشرفته‌تر برای زبان‌آموزان سطوح بالاتر هستند رو توصیه می‌کنم.

آموزشگاه زبان ایده‌آل به نظر من جاییه که به زبان‌آموز شجاعت و برنامه‌ریزی برای صحبت‌کردن به زبان عربی رو ارائه کنه. به نظر من فشار آوردن روی زبان‌آموز برای صحبت به زبان عربی در اولین جلسه تأثیر مثبتی نداره و باید آروم آروم به زبان‌آموز مثل بچه‌ای که بعد از گوش‌دادن زبان‌باز می‌کنه، برای شروع صحبت‌کردن فرصت و جرات داد. به‌علاوه به نظر من آشنایی اساتید و معلمین زبان عربی با فرهنگ این کشورها می‌تونه خیلی مسائل رو برای زبان‌آموزها شفاف کنه.

استاد ایده‌آل من دکتر فکری هستند که صحبت هاشون به سطح دانش زبانی ما اضافه می‌کردند، اما علاوه بر این دیدگاه‌های بسیار جالبی درمورد سیاست و فرهنگ داشتند. گذشته از این، تسلط بسیار بالای استاد فکری روی زبان عربی همیشه دانشجویان ایشون رو به حیرت وامی‌داشت. ایشون مدتی هم در کشورهای زبان عرب زندگی کرده بودند و وقتی ما کلام ایشون رو با صحبت‌کردن سیاستمداران جهان عرب مقایسه می‌کردیم، متوجه برتری واضح ایشون در دایره لغات و فصاحت و کاربرد فعل‌های مختلف می‌شدیم. در نهایت، استاد فکری علاوه بر استاد زبان عربی بودن، یک استاد و فرد دانشمند به معنای واقعی کلمه بودند.

به نظر من بزرگ‌ترین اشتباه یک مدرس می‌تونه این باشه که یک زبان رو دست‌نیافتنی نشون بده، و هروقت زبان‌آموز داره سعی می‌کنه مطلبی رو به زبان عربی بیان کنه همه اشتباهات اون رو به رخش بکشید، جسارت و انگیزه یادگرفتن رو از زبان‌آموزتون گرفتید. یادگیری یک‌شبه اتفاق نمی‌افته اما قطعاً شدنی و دست‌یافتنی هست، و نباید با سخت‌گیری زیاد از زبان عرب یک غول برای زبان‌آموز ساخت.

نیتیو بودن استاد توی زبان عربی یک مزیت مهم محسوب میشه چون کاربردهای واقعی زبان و فرهنگ جامعه عرب‌زبان و کاربردهای بسته به متن رو به‌خوبی می‌دونه، اما بهترین استاد من استادی بودند که نیتیو زبان عربی نبودند ولی حتی از افراد عرب‌زبان بهتر صحبت می‌کردند. از سمت دیگه در سطح عموم اساتید زبان عربی، میشه گفت افرادی که اهل سوریه و عراق هستند، لهجه‌های عراقی و سوری عالی دارند اما اکثر به عربی فصیح مسلط نیستند. اکثر مردم کشورهای عرب‌زبان خودشون به زبان فصیح صحبت نمی‌کنند، گرچه همه افراد عرب‌زبان اگه شما عربی فصیح حرف بزنید کاملاً متوجه حرف شما می‌شوند. هر فرد خارجی زبان یا کسی که زبان عربی رو به‌صورت آکادمیک خونده باشه زبان عربی فصیح رو یاد می‌گیره و به نظر من یکفارسی‌زبانن در درجه اول نیاز داره عربی فصیح که همه‌جا کاربرد داره رو یاد بگیره.

به نظر من کلاس گروهی می‌تونه خیلی مفید باشه، البته نه یک کلاس گروهی سی نفره بلکه نهایتاً پنج شش‌نفره تا زبان‌آموزها در کلاس و خارج از کلاس با هم در تعامل باشند، مکالمه کنند و تمرینات رو با هم حل کنند. کلاس خصوصی در حقیقت فرصت بیشتری به استاد و زبان‌آموز میده تا به اهداف خودشون از تدریس زبان عربی زودتر برسند، شاید کلاس خصوصی از این نظر برای استاد هم به‌صرفه‌تر باشه اما برای زبان‌آموز یک کلاس گروهی کوچیک احتمالاً ایده‌آل‌تر خواهد بود.

مدت‌زمان حرف‌زدن استاد و شاگرد در کلاس زبان عربی کاملاً بستگی به سطح دانش زبان عربی زبان‌آموز داره. در جلسات اول بهتره استاد راهنمایی بیشتری به زبان‌آموز مبتدی ارائه بده اما یک زبان‌آموز متوسط و پیشرفته باید بیشتر تشویق بشه به فعالیت و مکالمه عربی و اشتباه کردن. در نهایت به نظر من باید یک تعادل بین این دو حالت قائل بشیم.