زبان چینی ماندارین

《 زبان چینی ماندارین 》

چینی ماندارین زبان رسمی سرزمین پهناور چین و تایوان است و یکی از زبان های رسمی سنگاپور و سازمان ملل می باشد . این زبان بیشترین کاربرد مکالمه  را در جهان دارد.

( گویش ها )

زبان چینی ماندارین گاهی اوقات به عنوان "گویش" شناخته می شود ، اما تمایز بین گویش ها و زبان ها همیشه روشن نیست. گونه های مختلف زبان چینی در سراسر چین وجود دارد و این موارد معمولاً به عنوان گویش طبقه بندی می شوند. گویشهای چینی دیگری نیز وجود دارد ، مانند زبان کانتونی ، که در هنگ کنگ مردمان  با یکدیگر به  زبان کانتونی  صحبت می کنند. زبان کانتونی بسیار متفاوت با زبان ماندارین است. با این حال ، بسیاری از این گویش ها از کاراکتر های زبان چینی برای شکل نوشتاری خود استفاده می کنند ، به طوری که افرادی که به زبان چینی ماندارین  و زبان کانتونی صحبت می کنند، می توانند از طریق نوشتن صحبت یکدیگر را بفهمند ، حتی اگر تلفظ آنها نامفهوم باشد.

(خانواده و گروه های زبان چینی ماندارین  )

 زبان چینی ماندارین بخشی از خانواده زبانهای چینی است که به نوبه خود بخشی از گروه زبانهای چین-تبتی است. در تمام زبان های چینی نحوه تلفظ کلمات ، معنی آنها را تغییر می دهد. زبان چینی  ماندارین چهار لحن دارد . سایر زبانهای چینی تا ده آهنگ و لحن متمایز را شامل می شوند. کلمه "ماندارین"  دو معنی دارد. می توان از آن برای اشاره به گروه خاصی از زبانها یا به طور معمول ، به عنوان گویش پکن که زبان استاندارد سرزمین پهناور چین است ، استفاده کرد.

گروه زبانهای ماندارین شامل ماندارین استاندارد (زبان رسمی سرزمین پهناور چین) و همچنین Jin (یا Jin-yu) ، زبانی است که در منطقه شمال چین و مغولستان داخلی صحبت می شود.

( نام های محلی برای زبان چینی ماندارین)

نام "ماندارین" برای اولین بار توسط پرتغالی ها برای اشاره به قاضیان دربار شاهنشاهی چین و زبانی که آنها صحبت می کردند استفاده شد. ماندارین اصطلاحی است که در بیشتر کشورهای غربی استفاده می شود ، اما خود چینی ها از این زبان به عنوان 普通话 (pǔ tōng huà) ، 国语 (guó yǔ) یا 華语 (huá yǔ) یاد می کنند.普通话 (pǔ tōng huà) در لغت به معنای "زبان مشترک" است و اصطلاحی است که در سرزمین پهناور چین به کار می رود. تایوان از 国语 (guó yǔ) استفاده می کند که به معنی QUOT ؛ زبان ملی  است. و سنگاپور و مالزی از آن به عنوان (huá yǔ) به معنای زبان چینی یاد می کنند.

(چگونه ماندارین زبان رسمی چین شد؟ )

 چین به دلیل وسعت جغرافیایی بسیار زیاد ، همیشه سرزمین بسیاری از زبان ها و گویش ها بوده است. ماندارین به عنوان زبان طبقه حاکم در دوره بعدی سلسله مینگ (1368–1644) ظهور کرد. پایتخت چین از نانجینگ به پکن در اواخر سلسله مینگ تغییر یافت و در دوران سلسله چینگ (1612 - 1912) در پکن ماند. از آنجا که ماندارین مبتنی بر گویش پکن است ، طبیعتاً زبان رسمی دربار شد. با این وجود هجوم گسترده مقامات از مناطق مختلف کشور چین باعث شد که بسیاری از گویش ها در دربار چین ادامه یابد. ماندارین به زبان ملی چین تبدیل شد .وقتی سلسله چینگ در سال 1912 سقوط کرد ، جمهوری چین زبان ماندارین را به عنوان زبان رسمی حفظ کرد. در سال 1955 به 普通话 (pǔ tōng huà) تغییر نام داد ، اما تایوان همچنان از نام 国语 (guó yǔ) استفاده می کند.

(فرم نوشتاری زبان چینی ماندارین)

 به عنوان یکی از زبان های چینی ، ماندارین از کاراکترهای زبان چینی برای سیستم نوشتاری خود استفاده می کند. هر کاراکتر زبان چینی هجایی از زبان گفتاری را نشان می دهد.  اما از کلمات به طور مستقل استفاده نمی شود. فرم نوشتاری زبان چینی بسیار پیچیده و دشوارترین قسمت یادگیری زبان ماندارین است.

شما می توانیدکاراکتر های زبان چینی را با تمرین زیاد یاد بگیرید زیرا باید آنها را به خاطر داشته باشید تا به فرم نوشتاری این زبان تسلط پیدا کنید . در تلاش برای بهبود سواد ، دولت چین در دهه 1950 ساده سازی کلمات  را آغاز کرد. این فرم ساده سازی زبان، در چین پهناور ، سنگاپور و مالزی مورد استفاده قرار گرفت ، در حالی که تایوان و هنگ کنگ هنوز از روش های سنتی استفاده می کنند.

( رومی سازی )

رومی سازی به معنای لاتین نویسی می باشد به عبارتی به معنای نوشتن واژه های یک زبان با حروف لاتین است که نحوه تلفظ واژه ها را نشان می دهد.  زبان آموزان زبان چینی ماندارین در خارج از کشورهای چینی زبان، اغلب  روش رومی سازی را به جای کاراکتر زبان چینی در هنگام یادگیری، به کار می برند . رومی سازی از الفبای غربی (رومی) برای نشان دادن اصوات زبان ماندارین استفاده می کند ، بنابراین پلی بین یادگیری زبان گفتاری و شروع مطالعه کاراکتر زبان چینی است.

 سیستم های رومی سازی بسیاری وجود دارد ، اما محبوب ترین آنها برای آموزش ،  pinyinاست.